*حسین گمشده (یادنوشت)

بسم الله الرحمان الرحیم

السَّلامُ عَلَى کُلِّ مُسْتَشْهَدٍ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ

 *شهیدمحمدرضا ابیوردی ( ابوالوردی )

قسمت اول

اوائل خرداد 67 اخبار خوبی از جبهه های دفاع علیه دشمن بعثی؛ بگوش نمی رسید ! شلمچه سقوط کرده بود و پیش از آن مهران؛  فاو نیز با ضرب و زور گازهای شیمیایی سیانور توسط دشمن بعثی بازپس گیری شده بود. فکر می کنم 10خرداد بود که لیست اعزام اظطراری کل نیروهای واحد بسیج شیراز اعلام شد و اسم من و محمدرضا و صادق در آن نبود؛من که یکبار درجریان طرح لبیک یاخمینی ؛برای عملیات خیبر این بلا به سرم آمده بود و مجبور شده بودم بمانم و سایرین بروند؛تصمیم گرفتم که برای اعتراض به ستادسپاه شیراز (حاج رحمتی)مراجعه کنم و از طرفی محمدرضا هم بخاطر 2 شهید قبلی خانواده در قرنطینه بود و صادق هم با دلایل خودش با ما همراه شد. پس از چانه زنی بسیار موفق شدیم که به لیست اعزام وارد شده وتاریخ اعزام را هم صبح روزبعد اعلام کردند. روزبعد؛  ازصبح ماراکه حدودا 300 نفر می شدیم به پایگاه هوایی شیراز بردند و حدودساعت 2عصربایک هواپیمای سی – 130 درحالیکه تا روی درب عقب که شیب دار هم هست نیرو نشسته بود به سمت پایگاه پنجم شکاری اهواز(امیدیه)حرکت کردیم و 1.5 ساعت بعد آنجابودیم و سپس با اتوبوس از امیدیه به پادگان شهیددستغیب اهواز مقر لشکر 19 فجرواقع در کوت عبدالله رسیدیم . از بدو ورود وضع غیر عادی پادگان بدجور به چشم می آمد ؛ تحرکات زیاد و غیر معمولی افراد و ماشینها ؛ تجمع انبوه نیروهای پریشان و خسته باز گشته از خط شکسته شده شلمچه در سالن غذا خوری نمازخانه و اطراف محدوده حمامها و سرویسهای بهداشتی ... خلاصه نوید ایام سخت و مرارت باری را می داد با آن هوای 40 درجه ای آنروزهای اهواز ..

*عکسی واقعی با داستانی جعلی

بسم الله الرحمان الرحیم

السَّلامُ  عَلَیک یا عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ( ع )

*بررسی موضوعی (عکسی تکان دهنده که پس از سی سال اجازه انتشار یافت)

* سابقه :

چندسالی است تصویری باعنوان (عکسی تکان دهنده که پس از سی سال اجازه انتشار یافت ) مکرر درحال نشرو بازنشر توسط سایتهای خبری؛شبکه های اجتماعی و وبلاگها می باشد و سوای از داستان تخیلی منسوب به آن!؟ خود تصویر واقعی و راوی شهادت مظلومانه و آگاهانهء تعدای از مردان غیور این سرزمین می باشد؛ همین واقعی بودن صحنهءشهادت این عزیزان ؛ طوری بیننده و مخاطب را متاثر می کند که داستان جعلی غلتیدن این شهداء(20 نفر) بر روی میدانی از مین ! بطور داوطلبانه ! و بنابه دستور فرماندهان ! درعملیات رمضان را باور می کنند !؟ و کامنتهای پراز اخلاص و احساس کاربران در ذیل این عکس را می توان از این جهت قابل تامل دانست.

* اشکالات وارده به عکس و داستان:

اما؛ نکات مغفول ماندهء این تصویر که شدت تاثر مخاطب ! از داستان تکان دهندهء آن و اعتماد بی دلیل ؟! به منابع نشر دهنده عکس؛ باعث بی توجهی به آن شده عبارت است از :

 *1-چرا در بدنهای این شهداء که برروی مین غلت زده اند ؛ اثری از قطع دست ؛ پا ؛سر و سایر اعضای بدن دیده نمی شود؟؟ 

*2-چرا تعداد این عزیزان بخون خفته بیشتر از 20 نفر است ؟؟

*3-چرا تجهیزات و مهمات و کوله پشتی همراهشان را به هنگام غلتیدن از خود جدا نکرده اند؟؟*آیا اساسا با این همه سازوبرگ جنگی می شود در میدان مین غلتید؟

*بررسی داستان منتسب به شهید امیر حاج امینی

 بسم الله الرحمان الرحیم

السلام علیکِ یا زینب کبری،یا بنت امیرالمومنین (ع)

*بررسی موضوعی ( داستان منتسب به شهید حاج امینی )

*سابقه:

داستان نامه نگاریهای جوانی 17 ساله بنام امیر بامجله زن روز از انتشارات موسسه کیهان ؛درسال 1365 دربارهء مشکل این پسرجوان که به گفتهءخودش تک فرزندیک خانوادهء مرفه (پدرومادر هردو پزشک) می باشد و والدین او دخترخالهءهم سن وسالش را برای رفع تنهایی وی به تکفل می پذیرند و شیطنتها و اغواءگریهای دخترخالهءهوسباز او در جهت ایجاد یک رابطهءنامشروع ... واستمداداین جوان ازمشاورین مجلهءزن روز برای رهایی از این مفسده و وسوسه ها؛ ونهایتا اعزام به جبههءنبردشدن این جوان برای رهایی از گناه و آلودگی در1/10/1365و شهادت ایشان درعملیات کربلای4 و....؛درآن سالهادرمجلهءزن روز و اینروزها مکرر درفضای نت منتشر و بازنشر می شود.

ماجرا وقتی قابل تامل می شود که واعظی مشهور(شیخ حسین انصاریان)دریکی ازمنابروعظ ازروی مجلهءمذکور داستان را برای الگوگیری جوانان و مخاطبین بیان می کنندو یا در کتاب کرامات و حکایات عاشقان خدا (جلد2)  تالیف جبرائیل حاجی زاده ضمن جمع آوری کرامات برخی از مجتهدان و عالمان دینی؛ این داستان راهم بدون هیچ تحقیقی در اصل و سند آن صرفا به اتکای نقل مجله و احتمالا واعظ محترم؛ روایت کرده و سایتی هم نظیر مرکزاسنادانقلاب اسلامی بادرج تصویرنامه ها و پاسخهامستندا به شرح ماوقع می پردازندو این شهید 17 ساله را دست یافتنی ترین نمونهءپاکدامنی برای جوانان دیروزوامروز معرفی می نمایند.

صرفنظر از ایرادات وتناقضاتی که تا همینجای مطلب؛با مطالعهء نامه ها ؛ مطابقت تاریخها و اظهارات نویسندهءنامه هابچشم میخورد و صحت این ماجرا را در حدقابل ملاحظه ایی مخدوش مینماید(درادامهءبررسی به آن پرداخته خواهدشد) متاسفانه اصالت این داستان هم درگذر زمان و در پروسهءنشروبازنشر ! دچار جرح و تعدیلهای فراوانی می گردد و نویسندگان صاحب ذوق؟! به فراخور دل خودشان با تغییراتی دراسم جوان داستان(از امیر به امین ) تا تغییر تاریخ نامه های ارسالی و متن داستان .... کار را بجایی میرسانند که در یک اقدام سهل انگارانه و بدون تحقیق؟! هویت جوان داستان را هم کشف نموده و بدون درنظر گرفتن عواقب دنیوی و اخروی این عمل خطاء؛ معاذالله ؛ نگارندهءنامه ها را شهید بزرگوارومظلوم امیرحاج امینی معرفی می نمایند. این کمترین همین ابتدا ازشهیدحاج امینی و خانوادهءمحترمشان بابت بازگویی این بهتان عظیم و نابخشودنی عذرخواهی می کنم.

*بررسی داستان در رد انتساب آن به شهید حاج امینی:

* بررسی تصویر منتسب به شهید ابراهیم هادی

بسم الله الرحمان الرحیم

اَلسّلامُ عَلیک یا أبَاالْفَضْلِ الْعَبّاسَ بْنَ أمِیرِالمُؤمِنِینَ

*بررسی موضوعی ( آخرین تصویر منتسب به شهید هادی )

سلام؛  از ایشان نیستی ! می گو از ایشان ....

دیروز ضمن مرور صفحات یکی از سایتهای ارزشی که پاتوق خیلی از جوانان مدعی بصیرت و ولایتمداری است؛ با پست یکی از علاقمندان به شهیدبزرگوار؛مفقودالاثرابراهیم هادی ؛ که از قضانام کاربری و تصویر صفحه کاربریشان هم مزین به هویت این شهیدعزیز بود؛روبرو شدم که به مناسبت ایام سالگردشهادت شهیدهادی اقدام به درج تصویری موسوم به ((آخرین تصویر شهید که ازتلویزیون عراق پخش شد)) به همراه فرازی از وصیتنامه و معرفی کتاب در باره این شهید نموده بودند. 

 

تااینجای قضیه همه چیز مناسب یک تجلیل مطلوب و مختصر برای یکی ازهزاران شهید کاروان حسینیان زمان بود و محلی برای اشکال وجود نداشت؛ اما چیزی که خیلی زود توجه این کمترین را نسبت به یک اشتباه محرز و البته انشاءالله سهوی در صحت این عکس و انتساب آن به این شهیدوالامقام؛جلب کرد؟! توضیح مندرح درتصویر بودکه به زبان  عربی و تاریخ میلادی بصورت وارونه (منتشرکنندگان برای جلب توجه به تصویر؛آنرا وارونه کرده اند) دربالای عکس به چشم می خورد.

*طلبه شهید محمود اسدی (یادنوشت)

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ  

یا وَصِیَّ الحَسَنِ وَ الخَلَفَ الحُجَّةَ اَیُّهَا القائِمُ المُنتَظَرُ المَهدِیُّ

ازکلاس اول دبیرستان (مهرسال59) با محمود همکلاس بودیم؛ولی جرقه دوستی وصمیمیت بین ما؛ازاواسط سال وبه جهت همکاری با دبیرفیزیکمان آقای حامدی که جوانی انقلابی وتازه نفس بودوعلاوه برتدریس؛باتوجه به فضای انقلابی کشور و وقوع جنگ تحمیلی؛کارهای فرهنگی و هنری هم در دبیرستان و خارج آن انجام می داد؛ زده شدوبه دلیل اینکه من؛محمود وجمشیدیارایی(شهید)نقاشی و کاریکاتورکشیدنمان خوب بودو آنروزهاکاریکاتورسران دول استکباری و صدام رونق خوبی داشت؛ازاین جهت پایمان به انجمن اسلامی دبیرستان نمازی هم بازشد.

کارمان را با ایجاد نمایشگاه کاریکاتور؛ تهیه مجله دیواری دبیرستان وشرکت درفعالیتهای گروهی انجمن اسلامی؛که در گیری و کتک کاری باطرفداران و مبلغین گروهکهای منحرف و محارب با نظام نوپای اسلامی درمحیط دبیرستان هم جزوش بود؛ادامه دادیم.درهمان زمان بواسطه یکی از همکلاسیها(سیدعلی)که مسئول گروه مقاومت مسجدظهراب بیگ(نزدیک دبیرستان) بود ودرانجمن اسلامی دبیرستان هم فعالیت داشت؛حدود 5 نفرازبچه های کلاس جذب و عضوگروه مقاومت هم شدیم. دیگر وقتمان حسابی پرشده بود؛ درس و فعالیت های فرهنگی-سیاسی درمدرسه وفعالیتهای فرهنگی-عقیدتی-نظامی درمسجد؛ وقتی برای تلف کردن درمحله؛خانه وحتی شهربرایمان نمی گذاشت؛تا جایی که خیلی روزها از راه دبیرستان به مسجدوصبح روزبعد؛ازمسجدبه دبیرستان؛وسپس به منزل می رفتیم و غالبا ایام به همین منوال می گذشت.

منزل محموددرجاده سیمان؛کوی گلستان(جماران)بودوماهم نزدیک ورزشگاه ارتش می نشستیم.هردویمان نسبت به محل تحصیل ومسجد؛دوربودیم ولی مسیرمحمود؛بسیاردورتربود؛لذا قراربراین شدکه محمود؛صبحهابادوچرخه ازخانه تادروازه کازرون رکاب بزند ؛ وازآنجاتا مدرسه(میدان شهدا)من بجای محمود؛پابزنم؛وبرگشتن هم همینطور؛تاقبل از آن محمودبا اتوبوس به دروازه میآمدومن پیاده؛ازآنجابه اتفاق مسیرخیابان قآنی تامیدان شهداء راپیاده می رفتیم و بر می گشتیم؛لطف این انس و مجالست مستمر؛بروزعلایق وخاطرات شیرین ومشترکی بود که ما را برای ادامه کار وعدم خستگی دلگرم و مصمم می کرد.

بهمن ماه سال 60  درکلاس دوم تجربی مشغول به تحصیل بودیم ؛کمافی السابق به فعالیتهای دبیرستانی-مسجدی مشغول ودرسهایمان هم بجزبینش دینی؟که دبیرش باماکج افتاده بود! بدنبود؛تااینکه محمودوسعید؛برای طلبه شدن؛دبیرستان را ترک کردندوبه حوزه علمیه ایی متعلق به یکی ازمنسوبین شهیددستغیب رفتند؛مع الوصف آنها درفعالیتهای مسجدشرکت می کردند؛اما دیگرآن ارتباط تنگاتنگ مسیرخانه-دبیرستان-مسجد؛به همین دلیل کم شدودیدارهای ماصرفابه مسجد منتهی می شدوبس.

*من بیسوادم !؟ ( یادنگاری )

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ

یا اَبامُحَمَّدٍ یا حَسَنَ بنَ عَلِیٍ اَیُّهَا الزَّکِیُّ العَسکَرِیُّ    

*روابتی شخصی از تحصیلات داخلی و معادل کلاسیک؛ نیروهای مسلح ( خاطره )

هفتهء بسیج  مبارک 

سیزده ساله بودم که انقلاب اسلامی ایران پیروزشد. دانش آموز کلاس دوم راهنمایی که قسمت اعظم سال تحصیلی 57-58 رادر اعتصاب ؛ تظاهرات و تعطیلی گذرانده بود. امتحانات سه ثلث را یکجا درخرداد 58 دادیم ومهر 58 روانهءکلاس سوم شدم. حال و هوای ما بچه ها ؛ در مدرسهء متحول ازانقلاب تازه به ثمرنشسته؛ بیشترفعالیت غیردرسی ؛ آموزشهای نظامی و توجه به مسائل و نا آرامیهایی بودکه در اطرافمان می گذشت و تمرکزمان نسبت به درس را سخت میکرد. اولین دورهءآموزشی نظامی را درپاییز 58 (پس از فرمان حضرت امام ره مبنی بر تشکیل بسیج مستضعفین ) ؛درمحل مدرسهءراهنمایی شهیدفیروزی (کریم فاطمی) توسط دانشجویانی که تازه سپاه راتشکیل داده بودند؛ و به مدارس می آمدندو آموزش  سلاح می دادند؛گذراندم. سال سوم راهنمایی را قبول شدم و همزمان وقایع ناآرامیهای خوانین فارس(فیروزآباد)؛کردستان(خودمختاری)؛خوزستان(خلق عرب)؛گنبدکاووس(منافقین) و تبریز.... اتفاق افتاده بودمن وهمسالانم شدیدا این حوادث را رصد می کردیم و مترصد شرکت و ادای وظیفه دراین غائله ها بودیم ولی بشدت از طرف والدین و نهادهای انقلابی مسئول؛ کنترل ومهار می شدیم و جزحسرت همراهی جوانانی که تنها چندسال ناقابل از ما بزرگتربودند ؛ کاری از پیش نمی بردیم.